суббота, 12 сентября 2015 г.

Anna Ahmatova * Osip Mandelstamille

О. Мандельштаму


Я над ними склонюсь как над чашей,
В них заветных заметок не счесть —
Окровавленной юности нашей
Это черная нежная весть.
Тем же воздухом, так же над бездной
Я дышала когда-то в ночи,
В той ночи и пустой и железной,
Где напрасно зови и кричи.
О, как пряно дыханье гвоздики,
Мне когда-то приснившейся там, —
Это кружатся Эвридики,
Бык Европу везет по волнам.
Это наши проносятся тени
Над Невой, над Невой, над Невой,
Это плещет Нева о ступени,
Это пропуск в бессмертие твой.
Это ключики от квартиры,
О которой теперь ни гугу…
Этот голос таинственной лиры,
На загробном гостящей лугу.
Kuin maljan ylle kumartuisin — runojesi
kätketyt merkit ovat mittaamattomat.
Ne tuovat lempeän ja mustan viestin
verentahrimasta nuoruudestamme.
Samaa ilmaa hengitin kuin sinä,
samassa yössä kuilun reunalla,
tyhjässä rautaisessa yössä,
jossa turhaan huudat, turhaan huhuilet.
Oi kuinka kirpeästi unessani
neilikat kerran tuoksuivatkaan — siellä
missä Eurydiket kiertelevät,
härkä yli aallon kantaa Europaa,
missä varjomme syöksähtävät ohi
ylitse Nevan, Nevan, Nevan,
missä Neva loiskuu askelmille — siellä
on kulkulupa kuolemattomuuteesi.
Siellä on avain tuttuun asuntoon,
josta nyt ei kuulu hiiskahdustakaan…
Salainen lyyrasi on äänetön,
vieraana haudantakaisella niityllä.
1957, «Венок мертвым»
Перевод на финский Marja — Leena Mikkola

Комментариев нет:

Отправить комментарий