Евгений Евтушенко
И.Глазунову
Когда я думаю о Блоке,
когда тоскую по нему, то вспоминаю я не строки, а мост, пролетку и Неву.
И над ночными голосами
чеканный облик седока — круги под страшными глазами и черный очерк сюртука.
Летят навстречу светы, тени,
дробятся звезды в мостовых, и что-то выше, чем смятенье, в сплетенье пальцев восковых.
И, как в загадочном прологе,
чья суть смутна и глубока, в тумане тают стук пролетки, булыжник, Блок и облака… |
Silloin kun mieleeni nousee Blok,
kun tunnen vanhan tutun ikävän, en niinkään muista hänen säkeitään vaan Nevan sillan, rattaankitinän.
Ja yön äänten yllä häilyen
ajurin metallihahmo etenee — kaameat silmät, tummat aluset, ja musta päällystakki poimuilee.
Valot ja varjot lentelevät vastaan,
katujen kivetykseen tähdet rusentuu, eikä syyksi riitä pelkkä hämmennys kun noin nuo vahasormet kouristuu.
Ja kuin salaperäisessä prologissa
joka on hämärä ja syvä olemukseltaan sulautuu sumuun rattaankolke, Blok, ja pilvet, katukivet kuopissaan. |
Перевод на финский Pentti Saaritsa, Erkki Peuranen, Markku Lahtela.
Комментариев нет:
Отправить комментарий